شیوه تدفین زرتشتیان، شیوه‌ای خاص و متفاوت با دیگر مذاهب است که از نظر راهبردی و هدف در بیشتر ادوار و مکان‌های مختلف جغرافیایی رعایت شده، اما در شیوه اجرا تفاوت‌هایی در آن حاصل شده است. این تفاوت‌ها، انعکاس‌دهنده تحولات محیطی، فرهنگی و اجتماعی زرتشتیان در طول این سده‌ها است. از این‌رو بررسی روند این تغییرات می‌تواند به درک بهتری از جوامع زرتشتی در طول دوره اسلامی منجر شود. شیوه استفاده‌شده در پژوهش حاضر از لحاظ هدف، بنیادی و از نظر روش میدانی بوده و نحوه گردآوری داده‌ها نیز اسنادی و کتاب‌خانه‌ای است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهد که برای زرتشتیان ایرانی و پارسیان هند، نیالودن عناصر طبیعی و در معرض خورشید قراردادن جسد مهم‌ترین اصل آیینی محسوب می‌شده و برای حفظ این آیین، در موقعیت‌های مختلف فرهنگی، اجتماعی، زمانی، محیطی و ... بناهایی متناسب با آیین خود برپا داشته‌اند. اما با شروع مدرنیسم و وضعیت پیچیده نظام‌های کلان‌شهری در اواخر سده بیستم میلادی، جامعه زرتشتی، به‌خصوص زرتشتیان ایران، با این موج همراه شدند و مناسبات اجتماعی را به اجرای سنت‌های کهن، از جمله شیوه تدفین، ترجیح دادند.