مولوی بی­شک مشهورترین شاعر قرن هفتم است که بخش عظیمی از گنجینة ارزشمند معارف الهی و احادیث را در ادبیات فارسی به خود اختصاص داده­است. او در آثار خود در برخی موارد برداشت­هایی متفاوت از احادیث می­کند که بیانگر تسلّط فراوان شاعر به علوم اسلامی و روایات است. تأویل های وی در آثار منثور مشخصاً مجالس سبعه و فیه­مافیه نشان­دهندة احاطة شاعر به معارف الهی به­ویژه علوم مرتبط با حدیث است. موضوع برداشت­های دیگرگونة مولوی، بیشتر پند و اندرز، عبرت، تمسّک و توکّل به خداوند، عدم پیروی از هوای نفس و مذمت دنیاست. درک دقیق این نوع از احادیث در نثر مولوی گاهی لازمه­اش فهم معانی غیرحقیقی کلام او است. این برداشت­های متفاوت گاهی به جای افراد و اشیا و اموری مانند آن­ها در کلام خود را نشان می­دهند. درک سخن مولوی در بسیاری از امور بدون آگاهی داشتن از این تأویلها غیرممکن به نظر می­رسد. هدف پژوهندگان در این تحقیق نشان­دادن این موارد است که مولوی بسته به شرایط گوناگون، گاهی تأویل­ متفاوتی از یک حدیث . در این تحقیق سعی شده­است تا با اشاره به سخنانی که در بردارندة یکی از برداشت­های دیگرگونه است، خواننده در فهم سخن مولوی یاری داده­شود.